Anne (53) woont samen met zijn vrouw en kinderen in Gorredijk. Je kunt hem het beste omschrijven als een doener. Hij werkte 27 jaar, bij een bouwbedrijf, in de buitendienst. Hier hield hij zich vooral bezig met betonreparaties. In 2004 kreeg hij een bedrijfsongeval. Hij kreeg aangepast werk op kantoor en kon doorgroeien naar de functie van uitvoerder. Dat ging heel goed totdat er in 2018 problemen ontstonden met zijn linker enkel. Een probleem wat helaas steeds groter werd en grote gevolgen zou hebben. Anne vertelt er meer over:
Van kwaad tot erger
“Het begon in 2004 met het ongeval op mijn werk. Daarna ging het een tijd best redelijk totdat ik plotseling veel last kreeg van mijn enkel. Ik kon eigenlijk niet meer op mijn been staan. Verschillende behandeltrajecten en operaties volgden om het probleem te verhelpen. In al die jaren heb ik altijd geprobeerd door te werken met mijn been in het gips. Uiteindelijk werd besloten om de enkel vast te zetten. Daarna volgde een poliklinische behandeling bij Revalidatie Friesland. Helaas ontstond, als gevolg van de ingreep, dystrofie in zijn been, die zich steeds verder verspreidde. Het probleem werd zo ernstig dat de revalidatiearts hem doorverwees naar het UMCG. Een amputatie van het onderbeen bleek de enige oplossing.
Na deze amputatie voelde Anne zich écht ziek. Hij kon niet meer werken en kwam in de ziektewet terecht. Een hele moeilijke periode. Anne: “In die tijd had ik veel pijn waardoor ik de hele dag op bed lag. Ik voelde me depressief. Kreeg ontzettend veel pijnmedicatie en verkeerde constant in een roes.” Uiteindelijk werd Anne opgenomen in Beetsterzwaag bij de klinische pijnrevalidatie.
Nieuwe focus
De opname in Beetsterzwaag is heel belangrijk voor Anne geweest. “Tijdens de klinische pijnrevalidatie heb ik geleerd om mijn mindset te veranderen. Vooral gesprekken met mijn fysiotherapeut en psycholoog hebben me hierbij goed geholpen. Ik had thuis al een deel van mijn pijnmedicatie afgebouwd en tijdens mijn klinische heb ik dit helemaal weten af te bouwen”, aldus Anne.
Als doener kun je natuurlijk niet lang niets blijven doen. Dus vanaf het moment dat Anne zich weer wat beter voelde is hij thuis gaan experimenteren met wat hij weer zou kunnen. Bij hem ontstond zo het idee om beelden te gaan maken, van beton. “Tijdens de klinische pijnrevalidatie ontdekte ik dat het creatief bezig zijn, dingen maken, een prettige afleiding geeft. Je kunt even je gedachten op iets anders richten, waardoor de pijn wat meer op de achtergrond komt.“
Inmiddels heeft Anne een hele fijne eigen werkplek in zijn tuin. Zijn zoons hebben dit voor hem gebouwd. Hij heeft nu dus een geweldige ruimte, waar hij ontspannen kan werken aan zijn beelden. “Wat ik maak is in eerste instantie voor onszelf. Mijn vrouw geeft het dan een plekje in huis. Soms vraagt iemand of ik iets wil maken, en dat doe ik dan wel. Maar alleen als het mij uitkomt. Het is nu nog puur voor de hobby. Dus ik maak geen grote aantallen.”
Toekomst
In januari 2022 is Anne voor de tweede keer geopereerd aan zijn been. Deze keer in Rotterdam. Na de eerste amputatie bleek namelijk dat er nog restverschijnselen van de dystrofie waren. Een hogere amputatie was het gevolg. De pijn is een stuk minder geworden en hij hoopt dat de dystrofie nu weg blijft. Momenteel revalideert Anne poliklinisch om straks met een prothese te kunnen lopen. Anne vertelt: “Mijn focus ligt op dit moment op mobiliteit én dat ik me thuis goed kan redden. Als dat lukt ben ik al heel tevreden. Werken voor een baas zit er niet meer in. Ik ben 100% afgekeurd. Maar mocht ik na een tijdje toch graag nog iets willen doen, dan zou ik het zoeken in vrijwilligerswerk. En heel misschien nog eens een bedrijfje beginnen met mijn betonwerk. De toekomst zal het leren.”
In het kader van het Kunstweekend Beetsterzwaag, juli 2022.
