Bij Tineke Leegsma werd in maart 2018 de diagnose CRPS (dystrofie) gesteld. Ze was toen 23 jaar en volgde een revalidatietraject in de kliniek van Revalidatie Friesland in Beetsterzwaag.
Toen Tineke 16 jaar was, kwam men erachter dat ze een vergroeiing (scoliose) heeft aan haar rug. Dit is vaak bij de geboorte al aanwezig, maar wordt pas zichtbaar wanneer je in de groei bent. Voor een specialistische behandeling ging Tineke in november 2017 samen met haar vader richting Nijmegen. Dat is toch best een hele trip vanuit Friesland. Daarom maakten ze er een weekendje weg van. Tijdens een bezoekje aan een bezienswaardigheid ging het mis. Tineke miste de laatste traptrede en daardoor klapte haar voet op een rare manier achterover.
Niet zeuren maar doorgaan
Ze dacht dat ze haar voet had gekneusd en verbeet de pijn. Het weekendje én de afspraak in de specialistische kliniek gingen natuurlijk gewoon door. “Dat is wel een beetje wat ik van huis uit mee heb gekregen: niet zeuren maar doorgaan!”, zegt Tineke met een lach. Eenmaal thuis ging ze toch maar even langs de huisarts. Die stuurde haar door naar het ziekenhuis. Wat bleek: ze had haar middenvoetsbeentjes gebroken en haar enkelbanden gescheurd. Tineke: “Ik kreeg gips en al heel snel voelde dat niet goed. Het voelde alsof mijn voet in de fik stond. Ik heb in de periode daarna nog twee keer nieuw gips gekregen, maar het werd niet beter. Ik kreeg alleen maar meer pijn”. Iedereen dacht dat het ‘tussen haar oren zat’ en bagatelliseerde haar klachten. “Ik had dezelfde klachten als mijn zusje die zes jaar daarvoor dezelfde diagnose kreeg. Dit vertelde ik aan alle hulpverleners, maar daar werd niet naar geluisterd”, aldus Tineke.
Weer vooruit
Er volgde een onzekere en ellendige periode die maar liefst vier maanden duurde. In maart 2018 was er een arts die uiteindelijk de diagnose CRPS stelde. Toen begon de zoektocht naar de juiste hulp. Eerst werd gestart met een poliklinisch revalidatietraject dichtbij huis. “Op de één of andere manier voelde ik me daar niet gehoord en moest ik dingen doen die ik echt niet kon”, vertelt Tineke. De situatie verslechterde eerder dan dat hij verbeterde. Na een tijd aanmodderen, stelde de revalidatiearts een opname in de kliniek in Beetsterzwaag voor. Daar startte Tineke met de klinische revalidatiebehandeling ‘chronische pijn’. Tineke: “Ik ben hier nu vijf weken. Vanaf de eerste dag dat ik hier ben, ga ik vooruit. Ik heb wel meer pijn, maar merk dat mijn voet flexibeler wordt en minder spasmes heeft. Ook de kleur van de huid wordt beter. Ik hoop hier over een paar weken zonder krukken de deur uit te lopen!”.
Mentaal herstellen
Ze leert binnen het revalidatietraject beter met haar beperkingen en pijn om te gaan. “Wat ik echt geleerd heb, is dat ik rustiger aan moet doen. Vaker rust moet nemen, ook al past dat niet bij me”, licht Tineke toe. Binnen de revalidatiebehandeling is ze bezig lichamelijk weer te herstellen en wordt haar op het hart gedrukt dat als ze straks thuis is ook tijd moet nemen om mentaal te herstellen. “Op mijn kamer stond een heel klein tafeltje en een stoel waar ik niet goed op kon zitten. Via de verpleging kwam ik in contact met Lando Bron van de Technische Dienst. Hij zorgde direct voor een grote tafel en een goede stoel. Voor hem waarschijnlijk iets kleins, maar voor mij betekent dat heel veel. Ik heb hier weer ruimte in mijn hoofd om te gaan tekenen en schilderen. Dat had ik namelijk al heel lang niet meer gedaan. Wanneer ik aan het tekenen of schilderen ben, denk ik even aan helemaal niets. Dat is zo fijn.”, zegt Tineke. En dat tekenen en schilderen doet ze zeker niet onverdienstelijk. Haar werk is kleurrijk, positief en expressief. Echt een afspiegeling van haar persoonlijkheid.
Oktober 2018
